XX DOMINGO ORDINARIO - C

Lc 12, 49-53


Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

- Lume vin traer á terra: e que máis quería eu ca que xa estivese a arder! Hanme bautizar cun bautismo e xa me tarda a hora de que se cumpra! Pensades que vin traer a paz á terra? Abofé que non: vin traer división. Pois desde agora na casa onde haxa cinco, estarán divididos tres contra dous e dous contra tres.

Estarán enfrontados pai con fillo e fillo con pai, nai con filla e filla con nai, sogra con nora e nora con sogra.

 

COMENTARIO

«Quixese dicir unha cousa. Que é o que espero como consecuencia da Xornada da Mocidade? Espero lea. Quero que nos defendamos de todo o que sexa mundanidade, do que sexa instalación, do que sexa comodidade, do que sexa clericalismo, do que sexa estar encerrados en nós mesmos. As parroquias, os colexios, as institucións son para saír» (Papa Francisco na XMX-2013 de Brasil).

Non é este o lume do que fala Xesús? Tería o papa na súa mente esta pasaxe do evanxeo de san Lucas? Sen dúbida.

Elaboramos un cristianismo á nosa medida, que nos deixe vivir tranquilos e ao mesmo tempo seguros da nosa salvación. Os dez mandamentos da lei de Deus e os cinco da Igrexa proporciónannos a tranquilidade e seguridade que buscamos. Por iso é moi frecuente que non sintamos a necesidade de confesarnos, de arrepentirnos, de converternos porque non fixemos nada que transgrida gravemente eses mandatos.

A medida que nos facemos maiores en idade queremos tranquilidade e seguridade. Con todo, parece que o papa Francisco non se conformaba con que os crentes se encerrasen en si mesmos: quería que saísemos de nós, que prendésemos lume á terra. Trátase do mesmo que pedía Lucas aos bos cristiáns do seu tempo, que xa se estaban conformando con atoparse a gusto entre eles. Lucas lembrou aquel momento en que Xesús ardía de celo polo Reino.

O cristián non ten tempo para instalarse, non pode conformarse co cumprimento da lei externa, sempre hai un paso máis que avanzar. Mentres o Reino non estea instaurado definitivamente na terra, non hai tempo para o descanso, non hai vacacións. Mentres haxa pobres, anciáns, enfermos, presos, abandonados…; mentres haxa unha pinga de odio, envexa, soberbia, luxuria, egoísmo, … o obreiro do reino non pode descansar. Díxonolo Xesús, lémbranolo san Lucas no evanxeo.

Esteamos atentos, porque o desexo de seguridade e tranquilidade axéxanos constantemente.

No hay comentarios:

Publicar un comentario