Lc 17, 5-10
Naquel tempo, rogáronlle os apóstolos ao Señor:
- Auméntanos a fe!
O Señor respondeulles:
- Se tivésedes polo menos unha fe
coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira: "Arríncate e plántate
no mar", e seguro que vos obedecía.
E quen de vós que teña un criado
arando ou pastoreando, lle di cando chega da veiga: "Entra axiña e ponte á
mesa". Non lle dirá máis ben: "Prepara a cea, viste a roupa de
traballo e ponme a comida; e cando eu remate de comer e beber, comerás e
beberás ti?" Ou é que aínda lle vai ter que estar agradecido ao
criado por facer o que lle manda?
Así tamén vós, cando fagades todo
o que se vos mande, dicide: "Somos simples servidores: total, non fixemos
máis do que tiñamos que facer".
COMENTARIO
«Escribe a visión e grávaa en taboíñas», recoméndanos
o profeta Habacuc na primeira lectura deste domingo. «Reaviva o don de
Deus que tes recibido» –aconsella san Paulo a Timoteo na segunda
lectura.
Que é o que temos que gravar en taboíñas e que
don temos que reavivar? Trátase da fe, gravada gratuitamente no noso interior o
día do noso bautismo. E a fe é precisamente ese don que temos que reavivar,
porque segundo o texto evanxélico de Lucas témolo case morto: «Se
tivésedes fe coma un gran de mostaza…», cambiariamos, sen dúbida, o noso mundo
para mellor.
Vaia ocorrencia tamén a dos apóstolos! Van e pídenlle
a Xesús, sen previo aviso: «Auméntanos a fe». De sospeitar a resposta do
Mestre, a petición fose outra moi distinta. Pois ben, Xesús, sen estrañar –coma
se esperase a petición en calquera momento, dilles: «Se tivésedes fe como un
granito de mostaza…»; co que lles deixa ben claro que o seu problema non se
soluciona aumentando a fe, porque carecen dela por completo.
Vaia ruborizo para aquel pequeno grupo! E eles que xa
se crían nun alto grado de fe! O máis sorprendente de todo é que Xesús,
con este pequeno grupo de incrédulos, pretende transformar o mundo; e ademais
vaino a conseguir. Dous mil anos despois deste feito que nos conta Lucas comprobamos
que a fe cristiá, testemuñada ata as últimas consecuencias está a revolucionar
o noso mundo en beneficio de toda a humanidade. Aínda que nosa propia fe estea
un pouco apagada, con todo, aí está a fe dos nosos misioneiros, de tantos
cristiáns comprometidos e daqueles que veneramos xa como santos que o testemuña
amplamente.
Aprendamos a lección da pasaxe evanxélica de
hoxe: non creamos que xa abonda a fe que temos; con todo, non caiamos no
desánimo tampouco, que o Señor conta connosco, coa nosa débil fe nel para
construír o seu Reino.
Que facer? Moi sinxelo: comecemos por pedir, desde a
humildade, que o Señor agrande a pequena chama de fe recibida no bautismo; e
comezaremos a dar froitos de caridade.
O apóstolo Santiago deixou escrita esta frase lapidaria
na súa carta: «A fe sen obras é fe morta». Preguntémonos agora como estamos de
fe e fagamos esta sinxela reflexión en forma de pregunta: Atreveriámonos
a pedir a unha montaña que se plantase no mar? Pois está claro que o Señor
asegurou que se tivésemos un pouco de fe, trasladariamos montañas ou
arrincariamos as árbores de raíz. É así que non nos atrevemos a dicir a un
monte que se traslade, nin a unha árbore que se arrinque da terra, por temor a
facer o ridículo…, daquela a nosa fe segue sendo moi pequena.
De todos os xeitos –fóra de bromas– de cando en
vez viríanos ben examinar a nosa calidade de fe: as obras de caridade que
fagamos desinteresadamente poden ser o mellor termómetro que mida a nosa fe.
Coa seguridade de ser escoitados, pidamos hoxe ao
Señor como aquel pequeno grupo de apóstolos: Señor, «auméntanos a fe!».
No hay comentarios:
Publicar un comentario