Xn 8, 1-11
Naquel día, á tardiña, Xesús saíu para o Monte das Oliveiras. Pero á alborada, presentouse outra vez no templo e toda a xente veu onda el; el sentou e empezou a ensinar.
Os
escribas e fariseos trouxéronlle unha muller sorprendida en adulterio; puxérona
no medio e medio e preguntáronlle:
-
Mestre, a esta muller collérona en flagrante adulterio. Moisés, na Lei,
mandounos apedrar a esta xente. Ti que dis?
Preguntábanllo
á mala fe para teren así de que o acusar. Pero Xesús, abaixado, escribía co
dedo na terra. Como lle seguían preguntando, ergueuse e díxolles:
-
Quen de entre vós non teña pecado, que lle tire a primeira pedra. E,
abaixándose outra vez, escribía na terra. Pero eles, ao que o escoitaron, foron
liscando un a un, comezando polos máis vellos.
Quedou
el só coa muller, que seguía no medio. Ergueuse entón e preguntoulle:
-
Muller onde van? Ninguén te condenou?
Ela
respondeulle:
-
Ninguén, Señor.
Díxolle
Xesús:
-
Tampouco eu te condeno: vaite e desde agora non peques máis.
COMENTARIO
O primeiro que nos impresiona deste texto
evanxélico é a actitude do Señor: El veu a dar vida, a avivar a chama a piques
de extinguirse, a animar aos pusilánimes, a salvar. Non veu a ditar
sentenza de condena contra a adúltera nin contra ningún pecador, senón a
avivar a débil chama da esperanza da humanidade: esta é a tarefa que lle encomendou
o Pai da parábola do fillo pródigo, que escoitabamos o domingo pasado.
Unha lectura máis detida fainos caer na conta de que o
mundo dos tempos de Xesús non se diferenza moito do noso. Seguimos a pensar que
o pecado máis importante do home ten que ver co sexo, polo menos é o que máis
audiencia ten nos medios de comunicación e redes sociais; os outros pecados non
teñen tanta importancia coma este. Así, os defraudadores, os
políticos inconsecuentes cos seus programas, os fartos de festas
inconscientes da dor dos famentos, os recadadores de impostos inxustos, os
estafadores, os que negocian abusivamente co diñeiro dos pobres, os
difamadores e calumniadores, os que abandonan aos pais na
ancianidade, os que non queren saber nada dos seus fillos, os que se desentenden
da dor e morte dos emigrantes ás portas do noso mundo opulento, os que
lles trae sen coidado a deterioración da natureza: todos estes non merecen
ser lapidados!
Se o pecador, non ten a ninguén que o poida defender,
entón a sociedade dos tempos de Xesús e a nosa convértese no seu verdugo
implacable: expono na praza pública dos medios de comunicación ou das redes
sociais, para que todos os cidadáns, que se consideran honrados, o afronten ata
deixalo reducido á máis desoladora humillación, da que non sexa xa capaz de
levantarse no futuro. A nosa sociedade, como a dos tempos de Xesús, é moi dada
a aplicar a lei estrita; e así, cando o pecador se ve ante á lei –sempre
imperfecta por non ter en conta á persoa nas súas circunstancias particulares–,
non ten posibilidade de escapar, porque a lei é inapelable. O final da
adúltera estaba claro, de acordo coa lei. Con todo, nesta ocasión o
enfrontamento da muller pecadora non foi coa lei e os seus gardiáns, senón cun
home misericordioso; e cando o pecador está ante a misericordia, ten
todas as posibilidades de saír redimido, recuperado para unha nova vida.
Aquela muller, acollida por Xesús, non tivo necesidade de volver pecar, quedou
prendida do amor do Fillo de Deus. Esta é a actitude que deberiamos ter os crentes:
Ser misericordiosos como o Pai o é connosco. Con todo, temo que os
crentes de hoxe estamos aínda moi lonxe de ser misericordiosos.
Señor, «dános entrañas de misericordia ante toda
miseria humana, inspíranos o xesto e a palabra oportuna ante o irmán só e
desamparado, axúdanos a mostrarnos dispoñibles ante quen sente explotado e
deprimido. Que a túa Igrexa, Señor, sexa un recinto de verdade e de amor, de
liberdade, de xustiza e de paz, para que todos atopen nela un motivo para
seguir esperando» (Pregaria Eucarística V).
No hay comentarios:
Publicar un comentario