Xn 15, 1-8
Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:
— Eu son a verdadeira vide, e meu Pai é o labrador. O bacelo que en min non
leva froito arríncao; e o que leva froito límpao, para que leve aínda máis
froito. Vós xa estades limpos, pola palabra que vos teño falado. Permanecede en
min e eu en vós.
Así como o ramo non pode levar froito pola súa conta se non permanece na
vide, tampouco vós se non permanecedes en min. Eu son a vide, vós os bacelos.
Quen permanece en min e eu nel ese leva froito abondoso, pois fóra de min
non podedes facer nada. Se alguén non permanece en min, é coma os ramos
arrincados fóra, que secan; apáñanos, bótanos no lume e arden.
Se permanecedes en min e as miñas palabras permanecen en vós, pedide o que
queirades e hásevos facer.
Nisto é glorificado meu Pai, en que levedes froito abondoso e vos mostredes
coma discípulos meus.
COMENTARIO
A imaxe do Bo Pastor fainos sentir amados por Deus Pai, e a imaxe da vide
chega ao máis alto da expresividade do amor que Deus nos ten: Deus Fillo
fúndese connosco de tal xeito que cada un de nós somos brotes da mesma cepa, do
propio Fillo de Deus.
O Señor Resucitado é a Vide e nós as pólas que recibimos o zume da Vide.
Esta planta é coidada con verdadeiro esmero polo Pai, que é o labrador. De tal
xeito coida de cada un de nós que cando nos debilitamos nos poda
para vigorizarnos e dar así máis e mellor froito. Polas nosas veas corre
zume abundante do Resucitado.
Entón por que hai tantos cristiáns decaídos, desilusionados,
secos, sen dar os froitos esperados dese coidado tan esmerado do Labrador?
Será que non corre o zume do resucitado polas súas veas? Talvez desprendéronse
da Vide ou rexeitaron o zume que lles achegaba?
A nosa única obriga é permanecer unidos á Vide, coa lectura e meditación
frecuente da Palabra e a recepción dos sacramentos, particularmente a
Eucaristía. O resto é tarefa do Labrador.
San Xoán usa á imaxe da vide. Fala da vide, que achega zume abundante
aos ramos mentres estes permanecen unidos á cepa principal, para dar
froito abondoso. Da vide brotan estes ramos; pero tamén brotan
outras pólas vigorosas, de folla grande e dun verde intenso e
brillante –os agricultores chaman chupóns–, pero ao non prometer froito,
o labrador córtaos para que non se alimenten do zume da cepa principal e resten
froito aos outros.
Naquelas comunidades cristiás nas que abondan estas pólas (chupóns), a
vivencia cristiá debilítase e aos poucos morre.
Deus Pai convídanos a todos a dar froito, pois todos alimentamos do mesmo
zume, Xesús Resucitado. É o noso deber alimentarmos co zume da Palabra de Deus
e o pan da eucaristía cada domingo para logo dar testemuño da fe que
compartimos e fortalecemos cada vez que nos reunimos na celebración dominical.
Ser un bo cristián non é apuntarse a unha comunidade de crentes o día do noso
bautismo e con iso xa estamos no número dos seguidores de Xesús, do mesmo xeito
que un socio dun club se apunta e xa posúe así todos os dereitos de membro dese
club. No número dos crentes non pode haber membros pasivos, que unicamente
reciben os beneficios da comunidade e eles non achegan nada. Hai que dar froito
–dinos Xesús–, pois recibimos zume para dar froito abundante de boas obras.
Aproveitemos esta fermosa imaxe que nos brinda san Xoán no seu
evanxeo para aplicala a nosa propia vida.
Lémbranos Bieito XVI que «un camiño para manterse unidos a Cristo,
como os ramos á vide, é acudir á intercesión de María». Estamos xa ás
portas do mes de María, un bo momento para acudir a ela.
No hay comentarios:
Publicar un comentario