Lc 12, 49-53
Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:
- Lume vin traer á
terra: e que máis quería eu ca que xa estivese a arder! Hanme bautizar cun
bautismo e xa me tarda a hora de que se cumpra! Pensades que vin traer a paz á
terra? Abofé que non: vin traer división. Pois desde agora na casa onde haxa
cinco, estarán divididos tres contra dous e dous contra tres.
Estarán enfrontados
pai con fillo e fillo con pai, nai con filla e filla con nai, sogra con nora e
nora con sogra.
COMENTARIO
«Quixese dicir unha
cousa. Que é o que espero como consecuencia da Xornada da Mocidade? Espero lea.
Quero que nos defendamos de todo o que sexa mundanidade, do que sexa
instalación, do que sexa comodidade, do que sexa clericalismo, do que sexa
estar encerrados en nós mesmos. As parroquias, os colexios, as institucións son
para saír» (Papa Francisco na XMX-2013 de Brasil).
Non é este o lume do
que fala Xesús? Tería o papa na súa mente esta pasaxe do evanxeo de san Lucas?
Sen dúbida.
Elaboramos un
cristianismo á nosa medida, que nos deixe vivir tranquilos e ao mesmo tempo
seguros da nosa salvación. Os dez mandamentos da lei de Deus e os cinco da Igrexa
proporciónannos a tranquilidade e seguridade que buscamos. Por iso é moi
frecuente que non sintamos a necesidade de confesarnos, de arrepentirnos, de
converternos porque non fixemos nada que transgrida gravemente eses mandatos.
A medida que nos
facemos maiores en idade queremos tranquilidade e seguridade. Con todo, parece
que o papa Francisco non se conformaba con que os crentes se encerrasen en si
mesmos: quería que saísemos de nós, que prendésemos lume á terra. Trátase do
mesmo que pedía Lucas aos bos cristiáns do seu tempo, que xa se estaban
conformando con atoparse a gusto entre eles. Lucas lembrou aquel momento en que
Xesús ardía de celo polo Reino.
O cristián non ten
tempo para instalarse, non pode conformarse co cumprimento da lei externa,
sempre hai un paso máis que avanzar. Mentres o Reino non estea instaurado
definitivamente na terra, non hai tempo para o descanso, non hai vacacións.
Mentres haxa pobres, anciáns, enfermos, presos, abandonados…; mentres haxa unha
pinga de odio, envexa, soberbia, luxuria, egoísmo, … o obreiro do reino non
pode descansar. Díxonolo Xesús, lémbranolo san Lucas no evanxeo.
Esteamos atentos, porque o desexo de seguridade e tranquilidade axéxanos constantemente.
No hay comentarios:
Publicar un comentario